34 DIE SCHENKUNGEN PIPPINS UND KARLS DES GROSSEN
Herzoge Hruotgaud von Friaul, welcher sich offen gegen Karl em
pört hat, im Einverständnisse zu stehen, Karl hat Missi nach Italien
gesendet, diese aber sind nicht, wie der Papst gewünscht, zuerst zu
ihm, sondern gleich nach Spoleto und Benevent gegangen; der Papst
beklagt sich heftig über sie. dann aber erinnert er Karl selbst (S. tqo f.):
Sed recordari te credimus qualiter nobis benignissimo
vestrum ore affati estis, dum ad limina bb. principum apostolorum
Petri et Pauli properati estis: quia non aurum neque gemmas aut
argentum vel litteras et homines conquirentes, tantum fatigium cum
universo a deo protecto vestro Francorum exercitu sustinuissetis, nisi
pro iustitiis b. Petri exigendis et exaltatione s. dei ecclaesiae perfi-
cienda et nostram securitatem ampliare certantes. Er bittet ihn dann:
ut de tanta et tali tribulatione, in qua nos ipsi vestri dereliquerunt
missi, velociter per tidelissimos et benignissimos vestros missos nos
consolari et laetificare iubeatis. Quia et ipsum Spoletinum ducatum
vos praesentialiter offeruistis protectori vestro b. Petro principi apo
stolorum per nostram mediocritatem pro animae vestrae mercede. Et
ita obnixe quaesumus, praecellentissime hli, ut nostram depraecationem
de praedicta afflictione et prenominatum Spoletinum ducatum celerius
effectui mancipetis.
Von Wichtigkeit ist ferner ep. 60, vom Februar 776. Dort klagt
Hadrian über Reginald, früher Gastalden des Castells S. Felicitatis,
jetzt Herzog von Chiusi (S. 196):
Dum omnino ea, quae b. Petro principi apostolorum a vestra
excellentia pro animae vestre mercede offertae sunt, per suum ini-
quum argumentum abstollere anhelat, et in suo proprio servitio eos
habere desiderat. Unde et per semet ipsum cum exercitu in eandem
civitatem nostram castello Felicitatis properans, eosdem castellanos
abstulit.
Endlich kommt hier noch in Betracht ep. 61, vom Mai 775. Dort
spricht Hadrian sein Bedauern aus, dass Karl nicht, wie er ihm früher
zugesagt, zu Ostern nach Rom gekommen sei, um seinen jüngstge
borenen Sohn von ihm taufen zu lassen, daran schliesst er die
Bitte (S. 199):
Ut secundum promissionem, quam polliciti estis eidem dei apos-
tolo pro animae vestrae mercede et stabilitate regni vestri, omnia
nostris temporibus adinplere iubeatis; ut ecclesia dei in
omnibus amplius quam amplius s. dei ecclesia exaltata permaneat, et
omnia secundum vestram pollicitationem adinpleantur. ... Et sicut
temporibus b. Silvestri Romani poniiticis a s. rec. piissimo Constan
tino magno imperatore per eius largitatem s. dei catholica et apo-
stolica Romana ecclesia elevata atque exaltata est, et potestatem in his